«Όταν σιωπά η κοινωνία, δουλεύει ο ζυγός»

Η σιωπή μας δεν είναι ουδετερότητα — είναι συνενοχή.

Απεργιακή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 14/10/2025 στην Κεντρική Πλατεία Καρδίτσας ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο  στις 14/10/2025 στην Κεντρική Πλατεία Καρδίτσας 

Ήμουν εκεί. Στην κεντρική πλατεία της Καρδίτσας, στη συγκέντρωση ενάντια στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο. Τα πανό, τα γνωστά πρόσωπα, τα ίδια συνθήματα. Κι όμως, η εικόνα που έμενε στο τέλος ήταν η σιωπή.

Όχι των μικροφώνων — των ανθρώπων.

Γιατί ο κόσμος δεν ήρθε. Γιατί το πλήθος έλειπε.

Και σ' αυτή τη σιωπή, όσο κι αν ακούγονταν λόγια οργής, κυριαρχούσε ένα πιο δυνατό μήνυμα: η παραίτηση.

Δεν είναι πια θέμα πληροφόρησης. Όλοι ξέρουμε τι φέρνουν νομοσχέδια σαν το εργασιακό που προωθεί η κυβέρνηση:

• νομοσχέδια που γυρίζουν την κοινωνία στον μεσαίωνα,
• που βάζουν αλυσίδες στα παιδιά μας και δίνουν τον βούρδουλα στους εργοδότες,
• που μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε «αναλώσιμο είδος» και τη δουλειά σε χάρη.

Δεν είναι πια φόβος — είναι μια επικίνδυνη συνήθεια στην αδικία.

Μάθαμε να δεχόμαστε ότι "έτσι είναι τα πράγματα".

Υπάρχουν όμως και οι πιο προσεκτικοί. Εκείνοι που δεν κατεβαίνουν στην πλατεία — μην τυχόν και τους δουν οι "πολιτικοί αφέντες" και παρεξηγηθούν.

Έτσι γεννιέται η πιο ύπουλη μορφή εξάρτησης: όχι εκείνη που σου επιβάλλουν, αλλά εκείνη που επιλέγεις μόνος σου για να μη χάσεις την εύνοια.

Κι όσο εμείς το δεχόμαστε, τόσο οι άλλοι το επιβάλλουν.

Η αλήθεια είναι σκληρή: οι εξουσίες δεν επιβάλλονται, συντηρούνται.
Όχι μόνο από εκείνους που κυβερνούν, αλλά κι από εκείνους που σιωπούν.

Η σιωπή είναι η πιο βολική συνενοχή.

Και κάθε φορά που γυρίζουμε την πλάτη, δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας — παραδίδουμε το αύριο των παιδιών μας.

Η ιστορία δείχνει ότι οι αλυσίδες δεν φοριούνται με τη βία, αλλά με τη συνήθεια. Όταν η κοινωνία παύει να αντιδρά, τότε δεν χρειάζονται πια δικτάτορες· αρκούν οι καλοκουρδισμένοι μηχανισμοί ενός κράτους που ξέρει πως οι πολίτες του κοιμούνται.

Δεν γράφω για να καταγγείλω, ούτε για να ενοχοποιήσω.

Γράφω γιατί λυπάμαι — και θυμώνω.

Γιατί κάθε φορά που βλέπω τριάντα ανθρώπους να διαδηλώνουν για ζητήματα που αφορούν εκατομμύρια συμπολίτες, νιώθω πως δεν χάνουμε απλώς δικαιώματα· χάνουμε τον εαυτό μας ως κοινωνία.

Αν θέλουμε να ξαναγίνουμε πολίτες κι όχι πελάτες,

αν θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν με αξιοπρέπεια κι όχι με δελτίο εργασίας,

πρέπει να σηκωθούμε. Όχι για τα κόμματα — αλλά για εμάς τους ίδιους.

Γιατί στο τέλος, η ελευθερία δεν χάνεται με έναν νόμο· χάνεται κάθε φορά που αποφασίζουμε να μη μιλήσουμε.