«Με μεσάζοντα το κράτος: ο ιδρώτας των πολλών, στο ταμείο των λίγων»

Η ελληνική διοίκηση, κάθε φορά που ξεσπά ένα σκάνδαλο, σπεύδει να αποδείξει ότι έχει «μηχανισμούς ελέγχου». Στην πράξη, όμως, αποδεικνύεται ότι ο έλεγχος δεν είναι ούτε καθολικός ούτε δίκαιος· είναι επιλεκτικός.

Κι έτσι, αντί να υπηρετεί τη νομιμότητα, λειτουργεί ως εργαλείο συγκάλυψης — ή και εκδίκησης.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και οι τελευταίες επιστολές του ΕΛΓΑ προς πλημμυροπαθείς αγρότες της Καρδίτσας φωτίζουν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος:

• από τη μία, ένα σύστημα που για χρόνια μοίραζε εκατομμύρια σε επιδοτήσεις-μαϊμού,

• κι από την άλλη, ένας μηχανισμός που σήμερα ζητά πίσω αποζημιώσεις από ανθρώπους που είδαν τη γη τους να πνίγεται.

Η αντίθεση είναι τόσο προφανής, που δεν χρειάζεται σχολιασμό· μόνο οργή.

Η Καρδίτσα έχει γνωρίσει στο πετσί της την εγκατάλειψη. Από τον «Ιανό» στον «Daniel» και από τον «Elias» στην αβεβαιότητα του αύριο, οι πολίτες της παλεύουν με τα αποκαΐδια κάθε κρίσης.

Κι όμως, ακόμη κι αυτοί, οι πραγματικοί πλημμυροπαθείς, βλέπουν τον ιδρώτα τους να μπαίνει στο ταμείο των λίγων, με μεσάζοντα το ίδιο το κράτος.
Ένα κράτος που, αντί να προστατεύει, μεσολαβεί — υπέρ εκείνων που δεν το έχουν ανάγκη.

Δεν είναι πια ζήτημα νόμων ή διαδικασιών· είναι ζήτημα προτεραιοτήτων.
Γιατί αν η νομιμότητα εφαρμόζεται μόνο στους αδύναμους και η ατιμωρησία χαρίζεται στους «κολλητούς του συστήματος», τότε δεν μιλάμε για κράτος δικαίου, αλλά για κράτος δύο ταχυτήτων.

Κι αυτό δεν διορθώνεται με δηλώσεις, αλλά με πολιτικό θάρρος και λογοδοσία.

Ο αγρότης δεν ζητά προνόμια.

Ζητά δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.

Ζητά ένα κράτος που να στέκεται δίπλα του — όχι απέναντί του, ούτε πίσω από την κουρτίνα εκείνων που πλουτίζουν εις βάρος του.

Γιατί όσο το κράτος λειτουργεί ως μεσάζων της αδικίας, ο ιδρώτας των πολλών θα συνεχίσει να χύνεται για να γεμίζουν τα ταμεία των λίγων.

Σημ: δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 09/10/2025 της εφημερίδας ΝΕΟΣ ΑΓΩΝ